درخت بی بر

آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز                       از جور تبر، زار بنالید سپیدار

کز من نه دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی                  از تیشه هیزم شکن و اره  نجار

این با که توان گفت که در عین بلندی                      دست قدرم کرد بناگاه نگونسار

گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس                  کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار

تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش                              شد توده در آن باغ، سحر هیمه  بسیار

دهقان چو تنور خود ازین هیمه برافروخت              بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار

آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی                           اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار

هر شاخه‌ام افتاد در آخر به تنوری                         زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار

چون ریشه  من کنده شد از باغ و بخشکید             در صفحه  ایام، نه گل باد و نه گلزار

از سوختن خویش همی زارم و گریم                      آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار

کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام                       کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار

خندید برو شعله که از دست که نالی                     ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خوار

آن شاخ که سر بر کشد و میوه نیارد                      فرجام بجز سوختنش نیست سزاوار

جز دانش و حکمت نبود میوه  انسان                     ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار

از گفته  ناکرده  بیهوده چه حاصل                        کردار نکو کن، که نه سودیست ز گفتار

آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت                 روز عمل و مزد، بود کار تو دشوار

از روز نخستین اگرت سنگ گران بود                   دور فلکت پست نمیکرد و سبکسار

امروز، سرافرازی دی را هنری نیست                     میباید از امسال سخن راند، نه از پار

پروین اعتصامی